In zijn intrigerende essay verkent Maarten Inghels de vraag of kunstmatige intelligentie echt poëzie kan creëren die mensen raakt en betrekt. Door zijn samenwerking met onze Poem Booth, reflecteert Inghels op zijn aanvankelijke scepsis en de daaropvolgende ervaringen bij het onderwijzen van de AI om zijn poëtische stijl na te bootsen. Hij geeft een openhartige weergave van de uitdagingen en onverwachte uitkomsten bij het vermengen van poëzie met AI-technologie.

Inghels beschrijft zijn interactie met onze samenwerking en uit zijn twijfels over of een AI effectief zijn poëtische stem kon nabootsen. Ondanks deze twijfels begon hij aan de reis, en voedde het AI-systeem met richtlijnen om poëzie te produceren die afwijkt van traditionele structuren, met een voorkeur voor alliteraties, assonanties en rijke beeldspraak zonder te leunen op eindrijm. Hij merkt geamuseerd op dat de AI nog steeds geneigd was verzen te produceren die vaak meer aanvoelden als gerijmde clichés of simplistische adviezen in plaats van diepgaande poëzie:

"Aangezien ChatGPT een heel slechte luisteraar is, tellen de eerste resultaten bijna allemaal meer dan vier lijnen. Maar allitereren kan de machine als de beste."

Een van de meest opvallende elementen van Inghels' experiment was het vermogen van de AI om metaforen en beelden te creëren die, hoewel soms onzinnig, af en toe een verrassende diepte bereikten, zoals "ogen groot als saucijzenbroodjes" of "een kameel die piano speelt". Deze eigenzinnige beelden onderstrepen het potentieel van AI om creatief onverwachte en tot de verbeelding sprekende taal te produceren, zelfs als het niet altijd de emotionele of thematische kern raakt.

Inghels' verhaal is zowel een reflectie op de potentie als de beperkingen van AI in poëzie. Hij stelt dat terwijl AI poëzie kan genereren die nieuw en inventief is, het de intrinsieke menselijke aanraking mist die poëzie vaak zijn resonantie en diepte geeft. Zijn ervaring illustreert een voortdurende verkenning van hoe AI kan worden gebruikt als een hulpmiddel voor creativiteit, dat menselijke dichters kan inspireren in plaats van vervangen.

Het essay is niet alleen een kritiek, maar ook een reis naar de mogelijkheden van menselijke AI-samenwerking in artistieke creatie. Voor degenen die geïntrigeerd zijn door de evoluerende relatie tussen technologie en kunst, zijn Inghels' volledige reflecties te vinden in zijn gedetailleerde bespreking op deze link.